Jakie są koszty sądowe w przypadku przegranej?

Uczestnictwo w sprawach sądowych związane jest z określonymi kosztami dla każdej ze stron. Jednak wtedy, gdy sprawę wygrywamy, możemy ubiegać się o zwrot tych kosztów od strony przegranej. W sytuacji, gdy zaciągnęliśmy kredyt albo pożyczkę i nie dokonaliśmy zapłaty, a sprawa trafiła do sądu i zakończyła się przegraną, wierzyciel może domagać się zwrotu poniesionych kosztów.

Zgodnie z art. 98 Ustawy z dnia 17 listopada 1964 r. Kodeks postępowania cywilnego (Dz. U. 1964 nr 43 poz. 296) strona, która przegrała sprawę jest obowiązana do zwrotu kosztów drugiej stronie. Zwrot ten odbywa się na żądanie i obejmuje koszty konieczne do celowego dochodzenia praw i celowej obrony, które nazywane są także kosztami procesu. Zwrot kosztów zależny jest od tego, czy strona korzystała z pomocy adwokata, radcy prawnego lub rzecznika patentowego, czy też nie korzystała z nich.

Jeżeli strona nie korzystała z usług adwokata, radcy prawnego lub rzecznika patentowego, do powyższych niezbędnych kosztów procesu zalicza się między innymi:

• koszty sądowe

• koszty przejazdów do sądu strony lub jej pełnomocnika

• równowartość zarobku utraconego wskutek stawiennictwa w sądzie

Przepisy wskazują, że suma kosztów przejazdów i równowartość utraconego zarobku nie może przekraczać wynagrodzenia jednego adwokata wykonującego zawód w siedzibie sądu procesowego.

W tym przypadku sprawa zwrotu kosztów wygląda już inaczej. Wtedy do niezbędnych kosztów procesu dla strony reprezentowanej przez adwokata, radcę czy rzecznika zalicza się też wynagrodzenie, ale nie może być ono wyższe niż stawki opłat wskazane w odrębnych przepisach.

W związku z tym strona, która wygrała sprawę, pomimo korzystania z usług profesjonalnego pełnomocnika stawiała się w sądzie, nie może już otrzymać zwrotu kosztów przejazdu czy utraconego zarobku. Jest to możliwe tylko w przypadku, gdy stawiennictwo osobiste było nakazane przez sąd.

Wysokość kosztów przy korzystaniu z usług adwokata, radcy prawnego albo rzecznika patentowego

Kwestia kosztów profesjonalnych pełnomocników określają odrębne przepisy. W przypadku adwokatów jest to rozporządzenie Ministra Sprawiedliwości z dnia 28 września 2002 r. w sprawie opłat za czynności adwokackie oraz ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej z urzędu. Z kolei w przypadku radców prawnych rozporządzenie Ministra Sprawiedliwości z dnia 28 września 2002 r. w sprawie opłat za czynności radców prawnych oraz ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów pomocy prawnej udzielonej przez radcę prawnego ustanowionego z urzędu.

W powyższych przepisach znajdują się stawki minimalne, które są zależne od rodzaju i charakteru danej sprawy. W sprawach cywilnych, ze stosunku pracy i ubezpieczeń społecznych wynoszą one od 60 złotych w przypadku wartości przedmioty sprawy na poziomie do 500 złotych aż do 7 200 złotych, gdy wartość przedmioty sprawy wynosi powyżej 200 000 złotych.